“Mijn eigen duiven toekomst”

Het leven is eindig, dat weten we allemaal en dat realiseren we ons vanaf het moment dat we geestelijk tot bewustzijn zijn gekomen.Toen ik pakweg 60 jaar terug als jong ventje naar de spannende verhalen van mijn Opa luisterde, eindigde mijn Opa het gesprek bijna altijd met dezelfde woorden. Hij zei dan” Maar ja ,het is allemaal (zijn leven dus) om en voor bij mijn jongen” en dan gevolgd door “Het leven is zo voorbij jongen en veel sneller als dat je nu ook maar half kan vermoeden”. Ik kon me daar toen op dat moment echt niets bij voorstellen. Alleen mijn zomervakanties al, die duurden in mijn beleving toen ik jong was een eeuwigheid.Tot je volwassen wordt en je op een gegeven moment gaat ervaren dat de laatste zomervakantie wel heel snel voorbij is gegaan. Met het ouder worden gaat de tijd in je beleving gewoon veel sneller. Toen ik in de twintig was duurde het moment van het stoppen met de duivenvluchten tot de eerste vlucht in april ongeveer een eeuwigheid. Nu lijkt het voor mijn gevoel of dat het gisteren was dat we hier in September samen met Jos Voortman (Koerier)en mijn vaste letters op de duiven stonden te wachten. Over enkele weken start het nieuwe seizoen 2019 alweer,ongelooflijk zo snel als dat de tijd nu weer voorbij gevlogen is. We zijn in Januari 70 jaar oud geworden en dan ga je toch anders denken over de toekomst. Je wordt je steeds meer bewust dat het leven eindig is en de tijd die je rest meer en meer beperkt is geworden. Niet dat ik daar echt mee bezig ben maar je kunt er praktisch niet omheen.

Toen Ik verleden jaar met Donna( Mechelse herder) thuis kwam was ze 6 weken oud. Ik realiseerde me toen voor het eerst dat dit misschien mijn laatste pup Mechelaar wel eens kon zijn. Als Donna namelijk 14 wordt ben ik ondertussen 84 en dan is het niet meer zo zeker dat ik nog dagelijks een uur met de hond vol gas op stap ga. Zo gaat het ook met duiven, de kampioenen van nu zijn misschien de laatste kampioenen die naar het kweekhok verhuizen en hier ook zullen sterven. Dit bewustzijn heeft er voor gezorgd dat ik de laatste tijd wel wat anders ben gaan denken over mijn eigen duivensport toekomst. Ik weet dat ik heel wat uren van mijn leven heb gespendeerd aan de duivensport. Eigenlijk de meeste tijd aan het onderwerp postduif. Ik kan terugkijkend op mijn eigen duiven carrière als een zeer succesvolle. Dit heb ik niet bereikt door mijn inzet als topduiven soigneur maar door de goede duiven die altijd op mijn hok aanwezig waren. Als mijn duiven bij goede spelers terecht kwamen werden mijn duiven altijd als een zeer waardevolle toegevoegde waarde ervaren. Ik heb door mijn turbulente manier van leven nooit 100% uit mijn duiven gehaald. Ik heb daar geen moment spijt van gehad want ik wist namelijk ook dat ik altijd nog iets toe te voegen had.

Een mooi voorbeeld kan ik hier wel vertellen zo’n 14 jaar terug vloog ik op zaterdag avond midden in het oude duiven vliegseizoen naar Toronto en liet Jochem met de duiven en wat simpele instructies achter. Jochem was toen nog een scholier en had geen rijbewijs. Samen met Martin mijn andere zoon korfde ze op donderdag mijn duiven in en toen ik vrijdagnacht weer in Holland landde kon ik de volgende dag weer genieten van een spectaculaire uitslag. Ik heb dus een grote schuld naar mijn duiven bestand toe wat betreft “De perfecte verzorging”. Ik denk dat de tijd nu gekomen is dat we dat stukje schuld naar onze duiven toe in moeten gaan lossen. We zijn daar al enkele maanden terug mee begonnen. Al zeker 25 jaar was ik in het stille seizoen overal in Nederland te vinden in duivenforums gemiddeld wel 10 keer per seizoen. Ik wilde mijn kennis en ervaring met liefde delen met iedereen. Al deze inspanningen (soms uren rijden) hebben mij niets opgeleverd. Het was altijd eenrichting verkeer en ook daar heb ik totaal geen spijt van. Maar we zijn er nu wel mee gestopt omdat ik nu alle aandacht aan mijn duiven wil gaan geven. Vaak als ik in het verleden bij mijzelf wilde koppelen had ik weer ergens een forum en moest ik het koppelen uit stellen.

We gaan dit jaar de “schuld inlossen” aan onze duiven en er alles aan doen om samen topprestaties neer te zetten. Nonchalant duiven houden is voorbij en we gaan nu vol gas samen met mijn duiven. Ik heb voor mijn gevoel er alles aan gedaan om alle duivenliefhebbers in Nederland bewust te maken. Bewust te maken van het feit dat we door een klein groepje professionele duivenliefhebbers ( en hun kompanen vaak verstopt als bestuurders) onze mooie sport hebben laten afpakken Ik heb oplossingen op papier gezet die heel simpel te realiseren zijn om weer tot een eerlijke duivensport te komen. Ik vrees dat er weinig van terecht zal komen .We gaan dus onze energie niet meer verspillen aan zaken betreffende het belang van een eerlijke duivensport. We gaan gewoon door met het elke dag genieten van de mooie dingen van het leven en daar hoort het kweken en spelen met duiven ook bij. We gaan zo dadelijk starten met 32 weduwnaars op één na allemaal jaarlingen die nu allemaal zitten te broeden. We laten ze op dit moment één keer daags vrijwillig trainen om langzaam vliegconditie op te bouwen. En over ruim een week gaan ze op weduwschap. Ondertussen proberen we ze de liefde voor hun bak bij te brengen. Ik heb 2 hokken met 16 weduwnaars en die durf ik nog niet samen los te laten. Er staat de laatste tijd te veel wind en deze duiven hebben maanden niet gevlogen. Het risico dat ze in zo’n groep ergens tegen aan knallen met alle obstakels hier in de regio is mij te groot. De jonge duiven gaan volgende week ook naar buiten en we hebben een prachtige ploeg klaar zitten die er klaar voor zijn.Volgende week zal ik hier meer over berichten.

Martin.