Achteraf gezien was het een goede keuze om de duiven die na vier nachten mand terugkwamen van de dagfondvlucht Le Mans enkele dagen later opnieuw in te korven voor Pontoise (360 km).
Ik vermoedde dat Pontoise geen eenvoudige vlucht zou worden vanwege de weersvoorspellingen, maar gelukkig viel dat enorm mee—mede dankzij de goede verzorging van onze duiven.
Onze duiven kwamen fantastisch thuis, iets wat bij mijn vriend Ad (afdeling 2) helaas volledig ontbrak. Zijn duiven arriveerden behoorlijk uitgedroogd, en sommige hadden al zwarte poten van de modder omdat ze naar water hadden gezocht. Voor deze duiven was de midfondvlucht te zwaar, waardoor ze het aankomende weekend niet opnieuw gespeeld kunnen worden op een dagfondvlucht.
Voor onze duiven daarentegen was het een uitstekende generale repetitie voor Châteauroux aankomend weekend. We hadden de hele Le Mans-ploeg opnieuw ingekorfd en daar nog twaalf nestduiven aan toegevoegd, die in het fondhokje wonen. In totaal hadden we dus 44 duiven ingekorfd. Deze nestduiven zaten pas voor de tweede keer dit seizoen in de mand, waardoor ze geen kans maakten op een goede prijs.
Het was prettig dat de duiven vroeg gelost zouden worden. Volgens de NPO-site zou dit om 6.45 uur gebeuren, maar toen we later op de afdeling 5-site lazen dat ze al om 6.40 uur waren gelost, dacht ik meteen dat er rond die tijd wel enkele duiven ontsnapt zouden zijn.
Die gedachte kon de pret echter niet drukken, en ik hoopte op een mooie vlucht. Rond half elf kwamen Jan en Jochem, samen met zijn zoontje Joah. Helaas kon Pascal er niet bij zijn vanwege werk.
Jochem vermoedde dat de duiven een snelheid van ongeveer 80 km per uur zouden halen, wat neerkomt op 4,5 uur vliegen. De aankomst werd dan rond 11.10 uur verwacht. De lucht begon steeds meer te betrekken en de zon werd steeds wat waziger.
Terwijl de spanning steeg en we met z’n drieën het luchtruim afspeurden, zag ik plotseling een raket vanuit precies de juiste hoek komen. “Daar komt er één!” riep ik opgewonden. De duif kwam zó hard aan dat Jan haar pas zag toen ze vlak over het hok scheerde. Geschrokken trok ze direct omhoog en landde op het hoge dak ten noorden van onze locatie—iets wat ze normaal nooit doet.
Sinds kort hebben we nieuwe buren, een jong gezin, en dat zorgt voor veel verandering in de tuin. Onze duiven moeten daar behoorlijk aan wennen. Ook nu weer was er veel bedrijvigheid, en elke duif reageert daar anders op.
De duif bleef dan ook een poosje zitten, en dat kun je je op een snelle vlucht niet permitteren. Ze werd op zijn minst een halve minuut later geklokt, precies op de tijd die Jochem had voorspeld.
Het bleek een dochter van “Ginger” te zijn, de 1e NPO Salbris afdeling 5 in 2021. Haar nestzus was vorige week onze eerste duivin. Beide duivinnen heb ik zeer hoog staan.
Niet veel later arriveerde een tweejarige doffer, die ik vanwege de voorspelde weersomstandigheden als derde getekende had gezet. Daarna kwam de trein op gang en vielen de duiven één voor één prachtig uit de lucht. Al snel zagen we duiven terugvliegen, iets wat vaker gebeurt met wind mee.
Het werd een prachtige vlucht met een hoog prijspercentage—mits we de twaalf extra nestduiven uit het fondhokje niet meetellen.
In onze club waren er 416 duiven mee, en we begonnen met de 3-8-12-16-18-21-29 enz. (44/26). In de regio deden we ook goed mee: tegen 1237 duiven eindigden we als 6-18-32-45-47-57 enz. (44/18).
Onze duiven zijn klaar voor het echte werk, en we gaan met vertrouwen richting Châteauroux aankomend weekend: de tweede dagfondklassieker!
Nog even terugkomen op ons klokprobleem van vorige week: de nieuwe klok deed het perfect!